اصطلاح نئومدرن برای اولین بار در سال ۱۹۸۲ میلادی به کار برده شد و عمده کاربرد آن در سال مذکور، نامگذاری سبکی معماری بود که بعد از مدرنیسم شکل گرفت .(جنکس، ۸: ۱۹۹۳) یکی از منتقدین سرسخت مدرن، چارلز جنکس، در مقاله ای با عنوان «نئومدرنها »، تصویری روشن از سیر تحول معماری مدرن و گذار آن به حیطه ی مباحث مطرح شده ی بعد از مدرن ترسیم کرده است. او در کاربرد اصطلاح نئومدرن بر این عقیده است که، این اصطلاح دهن کجی به منتقدینی بود که اصطلاح پست مدرن را مطرح کردند و عمده دیدگاه های آن ها، متوجه کار معمارانی بود که شدیدا وامدار معماری لوکوربوزیه و معماری مدرنیسم متأخر بودند. آنچه برای جنکس در تعریف معماری نئومدرن حائز اهمیت است، گذر از دیدگاه نظری و جهان بینی متفکران مدرن است. جنکس می نویسد:
«در واقع نئومدرنیسم چیزی جدید در معماری است [...] نئومدرن ها دیگر به انسانگرایی اعتقادی ندارند، آن ها بیشتر آثار خود را نوعی نمایش توجیه شخصی با افکار متافیزیکی می دانند [...]. نئومدرنها دیگر آرمان گرایانی نیستند که آرزو دارند جامعه را تغییر دهند، بلکه بیشتر زیبایی شناسانی هستند که با فرمهای مدرنیستی بازی می کنند. پیام آن ها اخلاقی نیست، بلکه سبک شناختی است. » جنکس در ادامه ی مطالب می افزاید: «من در این باره به تفصیل استدلال کرده ام که آن ها در سبک و معنی با «مدرنیستهای متأخر » همچون لوکوربوزیه، گروپیوس، میس وندروهه و دیگران که سرمشق را در دهه ی ۲۰ بنیاد نهاده اند، فرق دارند و از این لحاظ، پیشوندی دیگر برای نشان دادن این تمایز ضروری است. البته می توانم نارضایتی آن ها از به کارگیری چنین اصطلاح اندکی منفی و ناجور یعنی «متأخر» را درک کنم. به نظر می رسد که آن ها «در خط پایانی مرگ یک سنت قرار گرفته اند» (جنکس،۱۹۹۳: ۸-۹) معماران نئومدرن دغدغه های معماران مدرن را ندارند و عمده کارشان گذر از اهداف و جهان بینی مدرن و رسیدن به فرم جدیدی است که ماهیتا با معماری مدرن تفاوت دارد. کارهای آن ها نه در پی نوعی پیوستگی با اهداف اجتماعی است و نه حل مسئله ای که معماران مدرن با آن درگیر بوده اند، بلکه عمده دغدغه های معماران نئومدرن، معماری کردن برای معماری است و خود معماری مسئله ی اصلی این معماران است.
این یک نظر آزمایشی است.